Ο 2ος πιο συχνά εμφανιζόμενος φόβος στη ζωή μας , μετρά το φόβο του θανάτου. Ο φόβος δηλ της απώλειας ελέγχου της λογικής. Είναι αυτός που αποτρέπει τους ανθρώπους να επισκεφθούν ενα ψυχίατρο , "αφού αυτός ασχολείται με τρελούς ". Ειναι η κινητήριος δύναμη πίσω απο το κοινωνικο στίγμα για τους ψυχικά ασθενείς.
Ο φόβος της τρέλας υπάρχει σε όλους μας είτε σε συνειδητό επίπεδο δηλ τον αναγνωρίζουμε , είτε σε ασυνεινήδητο επίπεδο δηλ δε ξέρουμε καν οτι κατοικεί μέσα μας.
Το φόβο αυτόν τον παρατηρώ στους ανθρώπους χρόνια, ουσιαστικά από τότε που πρωτομπήκα στην ιατρική και το πρώτο αντικείμενο παρατήρησης ήμουν εγώ. Είχα πάει ως φοιτήτρια στην πανεπιστημιακή Ψυχιατρική κλινική που είχα κληρωθεί για να κάνω πρακτική άσκηση , κι ήταν η “ελαφριά ” κλινική με τα λιγότερο εξτριμ περιστατικά . Θυμάμαι οτι δεν κοιτούσα στα μάτια τους ασθενείς , περπατούσα ελαφρώς τοίχο -τοίχο και περίμενα εναγωνίως να τελειώσω την εξάσκηση εκεί. Τι φοβόμουν ; Ουσιαστικά τη δική μου τρέλα ; , το οτι “κολλάει” ; Οτι θα μου επιτεθούν ; Όλα αυτά μαζί;
Ουσιαστικά λειτουργούσα ως ένα συντηρητικό όν που αδυνατεί να επεξεργαστεί το άγνωστο , το διαφορετικό και επιστρατεύει την πεπατημένη για να το αντιμετωπίσει. Η μοίρα με οδήγησε στην άσκηση της ψυχιατρικής, λίγα χρονια αργότερα, για να γίνω κι εγώ μέλος αυτής της κοινότητας που μιλάμε , αντιμετωπίζουμε , ακουμπάμε την τρέλα. Θυμάμαι όταν άνοιξα το πρώτο μου Ιατρείο, στην πολυκατοικία κάνανε σύσκεψη για να μη μ αφήσουν να το λειτουργήσω θεωρώντας οτι θα το κάνω ψυχιατρείο.
Από πάντα ο άνθρωπος φοβόταν την τρέλα, την εσωτερική του τρέλα ως επί το πλείστο και την εξόρκιζε. Τους ψυχασθενείς στο μεσαίωνα τους θεωρούσαν δαιμονισμένους και τους έκαιγαν στην πυρά . Εκκλησιαστικοί λειτουργοί ακόμη και σήμερα μιλάνε για κακά πνεύματα και σατανάδες, όταν εξηγούν στους ασθενείς , εντελώς αναρμόδια τις ψευδαισθήσεις πχ
Ακόμη υπάρχει στους περισσότερους , η προκατάληψη οτι :αν πάω στο ψυχίατρο θα πάρω χάπια , άρα είμαι τρελός . Πολύ συχνά με ρωτάνε οι ασθενείς μου με αγχώδη διαταραχή : γιατρέ μήπως θα τρελαθώ ; Η αίσθηση που προκαλεί αυτή η φρενήρης έλευση συμπτωμάτων όπως η ταχυκαρδία, η ταχύπνοια , η ζάλη , η τρεμούλα , η εφίδρωση , δίνει τη ψευδαίσθηση απώλειας ελέγχου της λογικής . Ο ασθενής νιώθει οτι τρελαίνεται , ενώ στην ουσία δε μπορεί να ελέγξει τις νευροφυτικές αυτές εκδηλώσεις λόγω του κατακλυσμιαίου άγχους
Στη σύγχρονη σκληρή πια πραγματικότητα , ο φόβος της τρέλας έρχεται πολύ πιο συχνά στο προσκήνιο . ” θα μας τρελάνουν με τα χαράτσια , τους αδυσώπητους φόρους , την έλλειψη πρόνοιας ” , παραπονείται όλος ο κόσμος, δικαιολογημένα. Όντως η επιβίωση για κάποιους , η φυσιολογική πορεία της ζωής για άλλους έχει ανατραπεί. Κινδυνεύουμε από την τρέλα παραπάνω ; Η απάντηση είναι όχι . Οι έρευνες δείχνουν οτι τα ποσοστά της σχιζοφρένειας παραμένουν σχετικά σταθερά γύρω στο 1 -1,5% του πληθυσμού τόσο σε πολέμους, όσο και σε οικονομικές καταστροφές .
Αυτό που αυξάνει σίγουρα είναι το άγχος και η κατάθλιψη σε τέτοιες συγκυρίες όπως αυτή που ζούμε τώρα . Άρα λοιπόν ας μη φοβόμαστε την εσωτερική μας τρέλα , υπάρχει τάση πολλή παράνοια εκεί έξω απ’ την οποία πρέπει να προστατευτούμε που δε χρειάζεται να ανησυχούμε για τη εσωτερική μας.
Αυτό που πρέπει είναι να προασπίσουμε το ψυχισμό μας από το άχθος της σύγχρονης ζωής με τις πολλαπλές απαιτήσεις , απ’ τους ανελέητους ρυθμούς που προάγει την κατάθλιψη και τις αγχώδεις διαταραχές
