Όλοι δίνουμε μέγιστη βαρύτητα στη μητέρα, ξεχνώντας συχνά τον πατέρα σ αυτή τη σημαντική περίοδο για το μέλλον και την ανάπτυξη του νεοεισερχόμενου μέλους της οικογένειας. Η περίοδος που ονομάζουμε περιγεννητική είναι ουσιαστικά η φάση από το μέσο της κύησης ως και τουλάχιστον 1 με 2 μήνες μετά τον τοκετό όπου πια, οι ρόλοι των 2 γονέων έχουν πάρει υπόσταση.
-Και τι καλείται να κάνει ο πατέρας σ αυτή την περίοδο?
Κυρίως υπομονή, καθώς είναι μια συχνά δύσκολη περίοδος για τη γυναίκα, που συνοδεύεται από νεύρα, έλλειψη ψυχραιμίας, ενίοτε και αποχή από τη σεξουαλική δραστηριότητα που σίγουρα επιδρά και στον άντρα.
Και ας ξεκινήσουμε από την απόφαση, την επιλογή ή όχι να γίνει πατέρας. Τη μέριμνα που έχει πάρει ως προς την υγεία του, τον έλεγχο των καταχρήσεων που μπορεί να κάνει ή άλλων παραγόντων, προκειμένου το σπερματοζωάριο που θα «διαθέσει» να είναι υγιές. Και βέβαια το τι φαντασιώνει ως μελλοντικός γονιός για το ρόλο του, για το τι καλείται να προσφέρει ή να θυσιάσει προκειμένου να μεγαλώσει υγιώς ψυχικά και σωματικά το παιδί του.
Τα παλιά χρόνια ο ρόλος του πατέρα ήταν σχεδόν ανύπαρκτος, στη φάση αυτή της έναρξης της ζωής ενός παιδιού. Ο πατέρας τότε, όντας κυρίως ο «κουβαλητής», το πολύ πολύ να συμμετείχε στη χαρά κατά τη γέννηση του παιδιού και κυρίως αν ήταν αρσενικό το τέκνο. Σήμερα που η ψυχανάλυση έχει γίνει δημοφιλής ενασχόληση για το κοινό, ο άντρας πλέον γνωρίζει ότι ακόμη κι ο τρόπος που θα κρατήσει το νεογέννητο του, παίζει ρόλο στην ανάπτυξη σχέσης μαζί του. Συχνά βλέπουμε τους σύγχρονους άντρες να συμμετέχουν πλήρως στη φροντίδα του παιδιού π.χ. στο άλλαγμα, στο τάισμα ή στο μπάνιο του και κυρίως στο παιχνίδι. Ο πατέρας είναι αυτός που παραδοσιακά θα εμφυσήσει την αίσθηση της ασφάλειας στο παιδί και αυτό είναι κάτι που χτίζεται από την πολύ πρώιμη νεογνική περίοδο.
Γι αυτό και τα τελευταία χρόνια έχει καταγραφεί ακόμη και ψυχοπαθολογία στον πατέρα που σχετίζεται μ αυτή την περίοδο. Τα βιβλία μας μάλιστα περιγράφουν μια κατάσταση παρόμοια με την επιλόχεια θλίψη της μητέρας, καθώς και για τον πατέρα υπάρχουν πρόσθετες ευθύνες, μείωση της δυνατότητας για σεξουαλική εκφόρτιση, μείωση της προσοχής απ τη μεριά της συζύγου ή ακόμη και το ενδεχόμενο, το παιδί να παίζει το ρόλο του συνδετικού κρίκου σ ένα αποτυχημένο γάμο. Θυμάμαι επίσης, 2 περιστατικά που είχαν έρθει στο ιατρείο και που στην περίοδο που είχε γεννήσει η γυναίκα τους εμφάνισαν σοβαρά συμπτώματα αγχώδους διαταραχής με κρίσεις πανικού, σωματοποιήσεις, αϋπνία κλπ.
